Przedstawiam Annę Pius

„Nie są wymagane zdolności plastyczne ani specjalne predyspozycje.” To właśnie zdanie „wyłowiłam” z ogłoszenia, które usłyszałam w Katolickim Radiu Płock, w czerwcu 2013 r. Podana wiadomość dotyczyła organizowanych warsztatów ikonopisania, a ikona zawsze mnie intrygowała. Po rozmowie telefonicznej z przemiłą nauczycielką pisania ikon, którą jest Kasia Kobuszewska bez zastanowienia podjęłam decyzję i zapisałam się na warsztaty. Moje myślenie ograniczyło się wtedy do argumentu, że  własnoręcznie wykonane ikony mogą być oryginalnym prezentem dla moich bliskich. Po refleksji i ocenie moich możliwości czułam, że powinnam zrezygnować; nie dam rady. Toczyłam walkę, było ciężko. Tylko dzięki Kasi, która nie stresowała, ale dokładnie instruowała krok po kroku, wytrwałam... i napisałam ikonę!

Nie wyobrażałam sobie jednak, że taki święty obraz tworzy się według ściśle określonego kanonu; że każda kreska i kolor coś konkretnego oznacza. Dużo się nauczyłam pod okiem Kasi. Uczyła nas nie tylko jak z wyczuciem trzymać pędzel, mieszać medium i ucierać pigmenty ale też dokładności i cierpliwości; modlitwy oraz historii i teologii ikony. Samodzielnie napisałam pięć ikon, a szósta jest w trakcie realizacji. (zob. fot.)

Dlaczego to robię? Wykonuję zawód terapeuty zajęciowego w szpitalu i często widzę radość i ożywienie chorego człowieka podczas pracy artystycznej. Pisanie jednak ikony to nie tylko radość tworzenia; praca nad ikoną jest modlitwą i niepowtarzalną przygodą obcowania z transcendencją. Długo pracuję nad ikoną; to wygląda tak jakbym wcale nie miała ochoty jej ukończyć i wiem, że nie potrafię namalować tego „czegoś” najważniejszego.

Mam nadzieję, że nie zniechęciłam czytelnika, a na pewno przyszłego uczestnika wyjątkowych warsztatów ikonopisania, bo  prowadząca Kasia, która jest nie tylko mistrzynią w swoim fachu, ale potrafi stworzyć cudowną atmosferę do pracy. Pokieruje adeptem sztuki tak, aby ukończył pracę i zapali człowieka do samodzielnego malowania tych nadzwyczajnych obrazów.